عنوان

مقاله بحران های منطقه ی آسیا- پاسیفیکپ

تعداد صفحات: ۵۴

نوع فایل : ورد و قابل ویرایش

چکیده

منطقه آسیا پاسیفیک بخشی از جهان است که تعاریف متفاوتی دارد. ولی عموماً شامل بخشی از شرق آسیا، جنوب آسیا، آسیای جنوب شرقی و اقیانوسیه می شود. این منطقه ممکن است شامل روسیه و برخی از کشورهای ساحل شرقی اقیانوس آرام مثل کانادا، مکزیک، شیلی و پرو نیز بشود چنانکه در برخی از مطالب منتشره، این کشورها را نیز  در قلمرو جغرافیایی این منطقه قرار داده اند. ولی در عین حال مطابق آنچه که در بیشتر متون منتشره در خصوص محدوده جغرافیایی این منطقه آمده کشورهای واقع در شرق و جنوب شرقی آسیا و اقیانوسیه قلمرو اصلی آسیا پاسیفیک را تشکیل می دهند. وجود تنگه ها، مجمع الجزایر، آبراه ها، شبه جزایر، و جزایر متعدد، موقعیت استراتژیک پیچیده ای را برای این منطقه بوجود آورده است(Wikipedia)

یکی از ویژگی های منطقه آسیا پاسیفیک در شرایط کنونی وجود دو دسته عوامل تاثیرگذار در سیاست منطقه می باشد.: بازیگران کلیدی منطقه و بحران های قدیمی آن. در این مقاله چین و ژاپن به عنوان دو کشور مهم منطقه، آسه آن و اپک به عنوان دو نهاد مهم منطقه ای و بحران های کره شمالی و تایوان به عنوان دو بحران تاثیر گذار منطقه مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

واژه های کلیدی: منطقه آسیا پاسیفیک،چین، ژاپن، بحران کره شمالی، بحران تایوان، اتحادیه ملل جنوب شرق آسیا(آ سه آن)، سازمان همکاری اقتصادی آسیا اقیانوسیه (اپک)

 فهرست مطالب

چکیده ۵
مقدمه: ۶
۱٫ چین ۷
۱-۲٫ سیاست درهای باز چین و نتایج آن: ۹
۱-۳٫ نخبگان نسل سوم چین و چالشها ۱۱
۱-۴٫ نسل چهارم رهبران چین و صعود قدرت آن کشور ۱۲
۲٫ ژاپن ۱۴
۲-۱٫ توانمندی اقتصادی ژاپن : ۱۶
۲-۲٫ چرخش در سیاست خارجی و امنیتی ژاپن ۱۸
۳٫ بحران کره شمالی: ۲۲
۳-۱٫ تداوم بحران کره شمالی پس از جنگ سرد ۲۴
۳-۲٫ مذاکرات شش جانبه در باره کره شمالی ۲۶
۳-۳٫ علل تطویل بحران کره شمالی ۲۹
۴٫ بحران تایوان: ۳۱
۴-۱٫ اولین بحران تنگه تایوان: ۳۲
۴-۲٫ دومین بحران تایوان: ۳۲
۴-۳٫ سومین بحران تایوان: ۳۳
۵٫ اتحادیه ملل جنوب شرق آسیا(آ سه آن) ۳۷
۵-۱٫ اهداف آسه آن: ۳۸
۵-۲٫ نشست‌های آسه آن: ۳۸
۵-۳٫ فعالیت های آسه آن ۳۹
۵-۴٫ چشم انداز آینده آسه آن ۴۲
۶٫ سازمان همکاری اقتصادی آسیا اقیانوسیه (اپک) ۴۳
۶-۱٫ نقش آمریکا در شکل گیری اپک ۴۴
۶-۲٫ روند فعالیت های اپک ۴۵
۶-۳٫ ارزیابی و چشم انداز آینده اپک ۴۶
نتیجه گیری ۴۹
منابع و مآخذ ۵۰

 منابع

طاهری امین، زهرا(۱۳۸۷)، کتاب سبز چین. تهران: مرکز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه.

قوام،دکترسیدعبدالعلی(۱۳۸۹)،روابط بین الملل نظریه ها و رویکردها. تهران: سمت.

قوام،دکترسیدعبدالعلی (۱۳۹۲)،اصول سیاست خارجی و سیاست بین الملل، تهران: سمت.

وردی نژاد، فریدون، علمائی فر، ابوالفضل و قاضی زاده ، شهرام(۱۳۹۰)، اژدهای شکیبا: چین دیروز، امروز و فردا. تهران:انتشارات اطلاعات.

سجادپور، سید محمد کاظم (۱۳۹۱)، سیاست خارجی و دنیای پرتلاطم، کنشگران، کنشها و محیط بین المللی.تهران: انتشارات اطلاعات.

ابراهیمی فر، طاهره (۱۳۸۸)، سیاست بین الملل. تهران: انتشارت سازمان جهاد دانشگاهی.

سازمند، بهاره (۱۳۸۸)، منطقه گرایی و هویت مشترک در جنوب شرقی آسیا(آسه آن.۲۰۰۸-۱۹۶۷). تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه.

سازمند، بهاره (۱۳۹۰)، سیاست خارجی قدرت های بزرگ. تهران: موسسه فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر تهران.

نواب صفوی، اسمعیل(۱۳۸۰)، جایگاه ژاپن در جهان معاصر. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امورخارجه.

واردی، محمد(۱۳۸۴)، کتاب سبز ژاپن. تهران: مرکز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه.

 مقدمه:

یکی از ویژگی های منطقه آسیا پاسیفیک در شرایط کنونی وجود دو دسته عوامل تاثیرگذار در سیاست منطقه می باشد.: بازیگران کلیدی منطقه و بحران های قدیمی آن. منظور از بازیگران کلیدی منطقه بازیگرانی است که نقش جدی و تاثیرگذاری بر تحولات منطقه دارند. از میان بازیگران مهم منطقه دو بازیگر کلیدی و تاثیرگذار چین و ژاپن جایگاه خاصی دارند. این دو قدرت بزرگ منطقه که در یکصد سال گذشته همواره در رقابت و نزاع برای کسب جایگاه برتر در این منطقه بوده اند در تمامی تحولات این منطقه و  فعل و انفعالات آن از بیشترین تاثیر برخوردار بوده اند.

دو بازیگر دیگر منطقه در واقع دولت- ملت نبوده بلکه دو سازمان بزرگ منطقه ای می باشند. این دو سازمان یکی اتحادیه ملل جنوب شرقی آسیا (آ سه آن) و دیگری سازمان همکاری اقتصادی آسیا و اقیانوسیه(اپک) می باشند. این دو سازمان در حال حاضر بزرگ ترین سازمان های منطقه ای در آسیا پاسیفیک می باشند که نقش مهمی در سیاست منطقه ای ایفا می کنند. از بین این دو سازمان نقش آسه آن پیوسته در حال افزایش بوده و نقش اپک تا حدودی کاهش یافته است. ولی با توجه اینکه اپک بزرگترین سازمان منطقه ای به لحاظ تعداد کشورهای عضو بوده و نیز بواسطه حضور همزمان آمریکا و چین در آن، کماکان از اهمیت بالایی برخوردار است.

در کنار این بازیگران، دو بحران مهم نیز در منطقه وجود دارند. یکی بحران کره شمالی و دیگری بحران تایوان که هر دو از جمله بحران های قدیمی و طولانی این منطقه پس از جنگ جهانی دوم می باشند که تاکنون ادامه داشته اند. این دو بحران با فراز و نشیب های فراوان در طول چند دهه گذشته ضمن اینکه منشاء بروز نا امنی و بی ثباتی در منطقه بوده اند، صحنه بازیگری قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای بویژه آمریکا نیز بوده اند. شناخت موثر و عمیق تر بازیگران و بحران های مهم منطقه آسیا پاسیفیک از آنجا ضروری است که این عوامل نقش مهمی در شکل گیری استراتژی آینده آمریکا در منطقه داشته و از بیشترین تاثیر و تاثر در این ارتباط برخوردارند.

۱٫ چین

اعلام رسمی تشکیل جمهوری خلق چین در اول اکتبر سال ۱۹۴۹ از سوی مائو آغاز دوره نوینی در حیات چین بود. کمونیست ها در شرایطی قدرت را در دست گرفتند که حکومت بکلی متلاشی شده بود و برای آنها کشوری پهناور با مشکلات عظیم اقتصادی برجای مانده بود. کمونیست ها میراث دار کشوری شده بودند که سال ها مبارزه با امپریالیسم و جنگ های داخلی را پشت سرگذاشته بود و با مشکلات بزرگی همچون میلیون ها آواره، فرار سرمایه ها، ادامه جنگ با دولت پیشین که نیروی دریائی و هوائی آن بخش عمده ای از بنادر را محاصره کرده بود مواجه بودند( طاهری امین ۱۳۸۷ : ص۷۷ ). در طول یک دهه پس از روی کار آمدن حزب کمونیست، سیاست چین مبتنی بر حمایت از شوروی در مسائل بین المللی بود. لذا آمریکا سیاست عدم شناسائی  جمهوری خلق چین را در پیش گرفت و به حمایت خود از ملی گرایان چینی مستقر در تایوان ادامه داد. از آنجائیکه جمهوری خلق چین به آمریکا به مثابه تهدیدی برای موجودیت خود می نگریست درپی اتحاد با اتحاد جماهیر شوروی  بود تا این تهدید را خنثی کند. بر این اساس معاهده دوستی، اتحاد و کمک متقابل بین چین و شوروی در سال ۱۹۵۰ امضاء شد. این اتحاد بیشتر یک موافقتنامه نظامی بود که دو طرف بر اساس آن متعهد گردیده بودند که در صورتی که هریک از دو کشور از سوی آمریکا یا ژاپن مورد حمله قرار گرفتند به یکدیگر کمک کنند( Xia 2008).

چین در اواخر دهه ۱۹۵۰ جهت گیری سیاست خارجی خویش را از وابستگی به مسکو به سوی سیاست اتکای به خود تغییر داد و هرگونه روابط امنیتی و به کارگیری مدل خارجی را طرد کرد. سپس با رادیکالیزه شدن نظام در چهارچوب انقلاب فرهنگی، در انزوای دیپلماتیک فرو رفت ولی در دهه ۱۹۷۰ از انزوا بیرون آمد و پس از پیوستن به سازمان ملل و برقراری روابط با دشمن دیرینه اش(آمریکا)، به جهت گیری های گوناگون در سیاست خارجی روی آورد. در مراحل بعد این دولت احساس کرد که برای مصون ماندن در مقابل شوروی باید ارتباط خود را با دنیای خارج از جمله با غرب گسترش دهد. لذا مجدداً استرتژی سیاست خارجی چین دستخوش دگرگونی شد و در این استراتژی ترکیبی از جهت گیری اتکای به خود و تنوع در روابط خارجی، خارج از سیستم موارنه قدرت مشاهده می شود(قوام ۱۳۹۲: ۲۰۵).

جهت دریافت و خرید متن کامل مقاله و تحقیق و پایان نامه مربوطه بر روی گزینه خرید انتهای هر تحقیق و پروژه کلیک نمائید و پس از وارد نمودن مشخصات خود به درگاه بانک متصل شده که از طریق کلیه کارت های عضو شتاب قادر به پرداخت می باشید و بلافاصله بعد از پرداخت آنلاین به صورت خودکار  لینک دنلود مقاله و پایان نامه مربوطه فعال گردیده که قادر به دنلود فایل کامل آن می باشد .